Ruim 500 km woestijn!

Hallo allemaal,

Bedankt voor alle felicitaties! Ik voel me 3 dagen later nog steeds jarig! :-)

Dit bericht had eigenlijk gisteren verstuurd moeten worden, maar door plotseling invallende vermoeidheid na de fles wijn is dit niet meer gelukt... Inmiddels zit ik in Caldera waar ik morgen een dag rust neem op het strand!

Hier zit ik dan op een rots hoog boven Chañaral naar de zonsondergang in de oceaan te kijken. Fles goede Chileense Pinot Noir, brood en kaas erbij, mijn eigen privé verjaardagsparty 2 dagen na dato! :-) Wat wil een mens nog meer?

Wegens goede benen ben ik één dag eerder hier dan gepland. Is wel lekker want na 4 dagen alleen in de stoffige woestijn is een bed en een douche ook wel weer fijn...;-)

Hieronder van dag tot dag mijn laatste grote echte woestijn-etappe van 508 km.

10 september: 103 km

Vandaag was heerlijk! Na anderhalve rustdag in Antofagasta, vanmorgen om 9u vertrokken, volbeladen met voor 4 dagen eten, groente, fruit en 7 liter water. Antofagasta ligt 25 km west van de panamericana en zo'n 600m lager. Ik koos ervoor een klein beetje om te fietsen en dat werd beloond. Lekker rustige weg, eerst 13 km langs prachtige stranden en toen in 12 km 700m klimmen door een prachtige canyon. En ik was alleen op de weg in plaats van tussen de stomende en ratelende vrachtwagens! :-) Klimmen is zweten, maar afzien op eerlijke manier. Je trapt wat harder, gaat wat langzamer, maar komt altijd boven en wordt altijd beloond met "gratis" kilometers in de afdaling. In tegenstelling tot op de wind, zul je mij dan ook nooit horen vloeken op een klim...

De rest van het parcours dan. Even lekker dalen, rechts de panamericana op en dan onafgebroken 140 km (!) klimmen/vals plat met 1-2% omhoog naar 2200m. Voor stoempers dus, waar is mijn neef Faas als je m nodig hebt? Maar de woestijn liet zich vandaag van zijn beste kant zien: zon, strak blauw, geen afval, prachtige duinen en bergen, goeie weg, brede berm, weinig verkeer (en wie passeerde moedigde me aan) en, jaja, een briesje in de rug! :-) Dus pakken wat je pakken kan en lekker doorgereden. Onderweg nog langs een 12m hoge granieten hand gefietst, neergezet door een zotte kunstenaar.

Inmiddels naar 1350m gestegen en vlak voor een wegrestaurant de woestijn in geharkt met mijn zware fiets. Waarom hier en niet nog even lekker verder gereden nu het mee zit? Nou, na dat restaurant kan ik 105 km lang niet meer aan water komen en zoveel krijg ik niet mee, inclusief voor een avond wassen en koken, goede voorbereiding is het halve werk...;-) Het is nog flink warm in de zon en mijn uitzicht is 360 graden rond tot de besneeuwde Andes, prachtige woestijnvlakte met bergen aan het eind en om me heen liggen "kiezels" van 1cm tot 1m doorsnee, in een woord prachtig! :-)

11 september: 111 km

Dit was mijn meest bijzondere verjaardag in 30 jaar! Begon met een cadeautje van Hans en Thea (schoonouders) dat ik pas vandaag mocht openen. Bevatte balonnen, een "Birthday Boy" button en gelukspopjes. Met button en balonnen aan mijn fiets voelde ik me helemaal jarig! Daarna ontbijt met gebakken ei en vers (!) gebakken brood bij het restaurantje op 3 km. 7 liter water ingeslagen en net toen ik wilde gaan, kwam het lieve vrouwtje me nog een extra warm vers broodje brengen, jammie! Zou ze de button gezien hebben?

Levende wezens:

Tjjdens het nuttigen van mijn lunch (brood met Nutella) kwam er ineens heel nochalant een woestijnvos voorbij tippelen. Mijn eerste zoogdier na 11 dagen in de woestijn! Ik riep nog "Hey Voske!" "Woar goade gaj hinne?", waarop hij even stopte, me aankeek en toen weer verder liep. Sprak vast geen Brabants... Na dit schepsel heb ik nog verschillende "fata morganas" gehad van lopende en fietsende mensen in de verte, maar de gekste was toch wel een ski-lift vol mensen tegen de heuvel op...this desert messes with your brain... Maar tegen 4u kwam ik toch echt mijn eerste 2 medefietsers tegen! :-) Laura en Patrick uit London die in 15 maanden alle (!) landen van Zuid-Amerika per fiets willen aandoen. Was leuk om even te praten met gelijkgestemden! En nuttige tips over vervolg route gekregen.

Moest volgende waterpunt na 105 km halen en 7u stoempen tegen berg en wind kruipt in je lijf, dus snel verder. Besloten niet te koken (scheelt tijd) en bij posada kip met rijst te eten, water in te slaan en de woestijn in te duiken voor mijn kamp. Eerst was er nog de lokale peuterterreur. Nadat hij bijna Marjolein d'r geluksknuffel en Thea d'r poppetjes had gesloopt, ging het buiten echt mis en brak hij de carbon stok van mijn BOB vlaggetje (inclusief Chileense vlag) in twee! Aaaaagh! Maar alweer gefikst, is alleen wat korter nu... Sta op 1900m hoogte, zal wel een frisse nacht worden, maar uitzicht is wederom prachtig!

12 september: 134 km

Was inderdaad een frisse nacht, rond nul denk ik. Verder goed opgeschoten. Vier klimmetjes en de rest downhill of vals plat omlaag/omhoog. Bij 2e ontbijt na 30 km in een posada kreeg ik van de dame des huizes nog een zak toffees mee! En dat zonder "Birthday Boy" button, ik moet er gewoon aardig uitzien dan...;-)

Dan de wind. Het is net alsof je elke dag een afspraak hebt met dezelfde Duitser... Om 11.45u pünktlich komt hij aan en zegt hij: "Gutenmorgen herr Dolmans. Hier bin ich wieder!" "Soll ich dich wieder die ganse mittag in deine schnautse blasen?" En ook al zo erg Duits is dat hij elke dag exact uitvoert wat hij beloofd. En van het soort wind dat zelfs de mooiste afdaling in een stoempende hel verandert. Maar ook het gemeenste vals plat flink kan laten opschieten. Beiden had ik vandaag want wat ik mijn Duitse vriend niet had verklapt is dat mijn snuit na de lunch van pal west koers zou wijzigen naar pal zuid...:-)

Ik sta nu moe maar niet leeg op mijn mooiste plek tot nu toe. Over een heuvel vanaf de weg naast een oude ijzermijn met uizicht over meerdere valleien en de Andes met een vulkaan op de achtergrond. Geen teken van menselijke invloed te zien!

13 september: 67km

Vandaag het grootste deel van de dag door nationaal park "Pan d'Azucar" gefietst. Als enige op de onverharde weg, eerst door een droge rivierbedding, later langs de kust. Wat een rust na de drukke Panamericana! Vannacht trouwens voor het eerst kennis gemaakt met de "Camanchaca"... Dat is een 800m dik pakket zee-mist dat 's nachts zo'n 20 km het land op schuift. Best verrassend als je moet pissen en een sterrenhemel verwacht! Tent en fiets waren zeiknat vanmorgen, zo komen de paar plantjes en dieren hier aan vocht dus.

Het park dan. Bestond uit prachtig woestijnlandschap, maar het verschil met afgelopen weken was dat er kleine bloeiende struikjes en cactussen groeiden, hemels na 3 weken op de maan! Maar het hoogtepunt was een tripje met een locale visser mee naar eem eiland voor de kust waar 2000 pingüins wonen. Ja, pingüins, die kleine klunzige schattige vogels die niet kunnen vliegen en eigenlijk ook niet kunnen lopen... Ze zijn in het echt net zo koddig als op TV, alleen verrektes klein, zeker vanaf een boot!

14 september: 93 km

Langs de kust met wel 20 kleine kuitenbijters! Net te lang om op de grote plaat op te stoempen, dus telkens halverwege flink terugschakelen. Was ook vermoeid van de dagen ervoor, tijd voor een rustdag dus! Wel mooie route! ;-)

Wegens sneeuw en extreme winterkou, heb ik besloten de 7 daagse tocht over de 4800m hoge Andes-pas te laten voor wat het is en verder door Chili af te zakken naar Santiago. Dat betekent steeds groener landschap en meer bewoonde wereld in vergelijking met de afgelopen 3 weken, iets om naar uit te zien voor mij!