Afwisselend weekje

Hallo allemaal,

Sinds de vorige update heb ik een rustig lang weekend achter de rug. Dagje lummelen op het strand in Caldera. Daarna vrijdag als een speer naar Copiapo gereden, 78 km in 3 uur, voornamelijk omhoog. Had n keer de wind mee en was koud (10gr) en miezerig, dus gas gegeven om warm te blijven.

Zaterdag was een bijzondere dag voor mij. Omdat ik eerst de Andes wilde oversteken naar Argentinië over 680km onverharde weg door helemaal onbewoond terrein over n pas van 4250 en van 4750m hoog. Wegens koude besloten dat niet te doen. Vandaag ben ik met een jeep tour (privé gids) zo'n 170 km van die route over de eerste pas gaan doen. Was geweldig mooi om zo tussen bergen tot 6800m hoog te staan, zie ook de foto's! En het voelen van de vorst alleen overdag al bevestigde mijn wijze besluit...brrr...

Zondag n echte rustdag! Uitgeslapen, beetje in de zon gezeten en naar een zeer vermakelijke film geweest in de bioscoop: "Los Pitufos", wat smurfen in het Spaans betekent, heerlijk lachen en Spaans voor kinderen versta ik prima! :-) Na de film was het tijd om te gaan kijken hoe de Chilenen hun nationale feestdag vieren... Op een terrein aan de rand van de stad was een soort mix opgezet tussen een mega familie picknick, een kermis, carnaval en een braderie. Verkleed als cowboys werd er veul vleus gegrild, veel gedronken en gesnoept en later op de dag gedansd op Chileense wijze. Leuk om te zien! En ze schijnen dit 4 dagen vol te houden! (foto impressie op mijn Facebook account)

Dan nog 3 dagen gefietst...

19 september: 125 km

The day after "Fiestas Patrias" heeft iedereen vrij dus alles is dicht. Had wel ingeslagen voor avondeten en vond gelukkig ergens een kraampje met brood. Maar miste wel mijn kip met rijst onderweg. Dan maar wat extra pasta maken!

Desierto Florido

Eens in de 4 á 5 jaar regent het in dit stuk van de woestijn en dan ontstaat er een imposant natuurverschijnsel: overal schieten bloemen uit de grond midden in de woestijn, wit, roze, blauw en geel. Hele velden met kleur in een licht glooiend woestijn landschap, prachtig! :-) Zo gaat de weg snel en het leek wel of de zoete geur van bloemen me extra energie gaf, heerlijk! Naast dat staat er nu ook al af en toe een struikje of een cactus, het droogste stuk heb ik gehad.

20 september: 98 km

De tent staat weer! Deze keer op de laatste grote pas vóór La Serena, 1250m hoog. Al deze hoogtemeters mag ik morgen netto gaan opmaken, jippie! :-) Zolang ik zit, ben ik best beschut achter wat struikjes zo'n 300m van de weg... Uitzicht weer weids met in de verte twee van Chili's vele beroemde observatoria voor sterren.

Vanmorgen een koude en natte start in de mist, die verrekte Camanchaca weer. Het was 3 graden, ga dan maar eens rustig je ontbijtje eten, brrr... En met koude handen een vieze natte tent inpakken is ook geen lolletje. Gelukkig was er na 10 km een posada om wat op te warmen met thee en gebakken eieren! Daarna loste de mist langzaam op en kreeg ik het vanzelf warm. Drie colletjes, van respectievelijk 750m, 1150m en 1250m in een prachtig woestijn-berlandschap met links steeds zicht op de hoge Andes, das nu het voordeel van een smal land...;-) Lunch gevonden, spahetti met kip deze keer, nog beter dan rijst! :-)

21 september: 124 km

Vandaag staat de zon loodrecht boven de evenaar en is het overal ter wereld 12 uur licht en 12 uur donker. Dat betekent ook dat vanaf morgen mijn dagen hier langzaam langer gaan worden en de lente begint! :-)

Onder het genot van een capuchino en wat empanadas kijk ik in La Serena terug op de dag. Begon goed, zat hoog genoeg boven de mist en onder het genot van zonnetje zonder wind inpakken en ontbijten, zo kan het ook. Pier vs Camanchaca: 1-0. Even klimmen naar de pas en 30 km heerlijk dalen. Derde medefietser ontmoet, Rick uit Engeland. Inmiddels zat ik onder de 600m hoogte en dook de mist en tegenwind in. Rillend van de kou moest ik na 20 minuten stoppen voor thee en een broodje warm vlees. Pier vs Camanchaca: 1-1.

Highway to hell:

De laatste 40 km naar La Serena liepen langs de kust en zouden prachtig moeten zijn, vol bloemen en vergezichten omdat je zo'n 150m boven de zee over een golvende weg rijdt. Nou, heb er niet van kunnen genieten. Het was bewolkt en koud, maar het grootste probleem was dat meneer de wegenbouwer "vergeten" was de berm te verharden, er was 20 cm "buiten de lijnen" voor mij, beetje smal... Daarnaast waren de Chilenen na 4 dagen feesten allemaal uit hun holletjes gekropen om vandaag eens zo hard mogelijk over de Panamericana te gaan racen. De alcohol zat nog in hun bloed en de hoffelijkheid was veranderd in hufterigheid. Ben in totaal 5x van de weg gereden, maar gelukkig niet gevallen. Bij gebrek een achteropkomende monsters, zorgden mijn tegenliggers er wel voor dat ze elkaar gingen inhalen en dan komt er ineens een 30-tonner met 120 km/u recht op je af gebulderd, zo'n 10 cm van je elleboog! Dat ik dit overleefd heb... Was het type ervaring waarbij je vanuit de auto zou zeggen, wat doet die malloot op die fiets hier, wil hij dood ofzo?

Maar er was maar één weg van Arica tot hier... Nu gaat dat veranderen en ga ik La Panamericana mijden als de pest. Wordt zelfs 4-baans snelweg en ik zou dan in 4 dagen in Santiago zijn. Omdat ik nog 17 dagen heb, ga ik via kleine weggetjes zigzag tussen kust en Andes naar Santiago. Heb er zin in! :-)