Antofagasta na korte etappe en mini-vakantie

In Calama bij een Chinees restaurant drink ik heerlijke jasmijn thee en geniet ik na van mijn mini-vakantie tijdens mijn reis. Chinees is trouwens de beste keuze hier om op gezonde wijze koolhydraten te stapelen. Chileense restaurants serveren vooral "veul vleus"! Niets mis met een goede biefstuk, maar spieren verbranden nu eenmaal graag koolhydraten...

Mini-vakantie in San Pedro was erg geslaag! Naast leuke tripjes naar geysers en 's werelds grootste kopermijn (zie foto's inclusief commentaar), was het voor mij een mooie gelegenheid om de batterij weer op te laden, zowel fysiek als mentaal. Fysiek betekende dat uitslapen in een bed ipv tent, in hangmat liggen, lekker eten en drinken en genieten van de zon. Mentaal betekende dat mensen ontmoeten, kletsen over de reis en culturen en landen van de mensen die ik heb onmoet (in Spaans of Engels...), drie avonden op rij niet alleen dineren, maar met een leuke Braziliaanse dame die in hetzelfde hostel zat en veel Skypen met Marjolein. :-) Kan er nu weer een tijdje alleen tegenaan in de woestijn!

Mijn twee dagen op de fiets naar Antofagasta, staan hieronder beschreven.

7 september: 176 km

Hier zit ik dan op mijn geweldige stoeltje in mijn voortent te schuilen tegen de koude wind. De zon is net onder en over 20 minuten zal het pikkedonker zijn. Deze dag zal ik niet snel vergeten! Hij bestond uit twee strak gescheiden delen:

1. De beloning

Vannacht heerlijk geslapen in het beste hotel van Calama, heerlijk ontbijt en onder strak blauwe hemel met een zonnetje, reed ik om 9u de stad uit. Nog even aangehouden door oom agent (of eigenlijk 6 ooms agent) met de vraag of ik mijn helm op wilde doen en zoef daar ging ik. De weg ging elke km 10m omlaag en een klein rugwindje, wist niet wat me overkwam. Na dik 3u fietsen had ik al 114 van de 214 km naar Antofagasta achter de rug! En dat onder het genot van de zon en uitzichten over een machtig mooie woestijn met bergen, kon soms wel 100 km ver kijken. Op de kruising met de pa-pa-panamericana na 114 km lekker lunchen met brood, jam, bananen en mandarijnen. Zou ik de geplande 2 dagen niet nodig hebben en vanavond al aankomen? Nou...toen kwam deel 2 van de dag...

2. De straf

Ik dacht nog, ik zal wel heel braaf zijn geweest dat ik dit verdien... Maar vanaf hier werd alles anders. Ten eerste was er geen verharde vluchtstrook meer, iets waar ik normaal gebruik van maak voor mijn veiligheid. Ten tweede was dit een veel drukker stuk weg. Eens per 30s raasde er een vrachtwagen vlak langs me met 100 km/u, in plaats van eens per half uur. En ten derde was er een heuse storm opgestoken...drie maal raden...ja, pal van voren natuurlijk, of eigenlijk nog erger, schuin van voren... Op een onverhard stuiterend knollenpad met windkracht 7 en langsrazende vrachtwagens (die je met tegenwind niet hoort aankomen) je fiets rechthouden is al moeilijk, laat staan vooruitkomen! Dit geheel duurde zo'n 40 km lang. Verder was het uitzicht lelijk en nergens een plek voor de tent te zien die uit het zicht van de weg was (=must) en beschut tegen de wind (=nice). Maar...het werd nog erger. Welkom in de hel van de steenbokskeerkring! Juist rond het passeren van dit keerpunt van de zon op 21 december (stond een bord...), bevond zich een enorme open kopermijn langs de weg, wel 10 km lang. Op zich niet erg, ware het niet dat koper opgraven een stoffige bedoening is en bij windkracht 7 mijn wereld veranderde in een hel van striemend zand, terwijl ik met 14 km/u tegen de wind in beukte. En hier natuurlijk ook geen kampeerplek en het werd later en later... Gelukkig dan na 62 km in deze hel en 5u later zag ik naast de weg een soort droge rivierbedding, uit het zicht, helaas niet uit de wind. Wat een dag! Snel tent opzetten, wassen, prutje koken en kijken hoe ik me hier morgen onder voel. Gelukkig was ik helemaal opgeladen en kon ik dit mentaal en fysiek redelijk goed aan. Nu slapen tot de zon weer opkomt...

8 september: 43 km

Op moment van schrijven zit ik in Antofagasta in een rokerig bierhol te wachten op een pizza, maar dat maakt me niet uit want heb honger als een beer. Afgelopen nacht was zwaar! Nadat de wind even was gaan liggen, trok hij snoeihard aan, woei dwars door mijn tent en was vooral koud! Herrie van een klapperende tent die klinkt alsof hij gaat opstijgen en bij 5 graden een windchill factor van -20, zijn geen condities om te slapen. Dat lukte dan ook niet...en moest tot 9u in slaapzak wachten op de zon, anders zou opstaan zelfmoord zijn...lange nacht zo...

Rit naar Antofagasta stelde verder niet veel voor na berewerk van gisteren. Alleen bleek de wind het eerste stuk gedraaid en had ik m even mee, blijft dus een zinloos heen en weer verplaatsen van lucht! Een collega fietser noemt hem "Jan de Wind", in mijn hoofd komen vaak minder vriendelijke namen op die meer te maken hebben met geslachtsdelen of nachtelijke beroepen... Maar ik ben weer in een stad, lekker bijkomen!

Zaterdag vertrek ik richting Chanaral, via parque national Pan de Azucar. Vijf dagen dwars door de woestijn. Dat betekent dat ik al jullie mails, smsjes, etc voor mijn 30e verjaardag waarschijnlijk pas op de 14e kan ontvangen...heelijk om in alle rust een ouwe lul te worden...:-)