De eerste etappe

24 augustus: 75 km

Lekker ontbijt, vroeg op pad (8.30). Beetje klungelen met BOB die veel te zwaar is, wat zwabberen en de stad uit. Eerste 10 km heel druk verkeer en grote vuilnisbelt in woestijn. Als je rotzooi hebt, leg het daar maar neer... Eerste klim van 750m hoog ging goed. Boven vals plat en koude wind tegen, hoezo heet in de woestijn?

Afdaling in canyon waar zowaar wat struikjes groeien en een wegrestaurantje zit waar ik kip met rijst eet. (let op, kip is pollo in het Spaans en dat ga ik nog vaker eten...) Hierna begint een 18 km lange klim naar 1300m hoogte en begint ook het afzien in de inmiddels hete zon. Ik ga helemaal naar de kloten, voor Michael het bekende Klausenpas-gevoel of zoals na La Marmotte. Stop op een gegeven moment om de kilometer, maar houdt mezelf voor dat ik altijd overal boven kom en na 3 uur is het zover. Wel prachtige uitzichten onderweg! Na 75 km houdt ik t voor gezien en zoek een beschut plekje zoveel mogelijk uit het zicht van de weg. Kampeer uitrusting voldoet met als klapstuk het stoeltje dat ik van Marjolein cadeau heb gekregen. Perfect! Nu goed rusten en hopen op betere benen voor morgen...

25 augustus: 107 km

Hier zit ik dan op het eind van dag 2. Tentje met uitzicht op een canyon, genieten van de zonsondergang. Over 15 minuten de tent in want dicht bij de evenaar wordt het snel donker en daarnaast in de woestijn verrektes koud! Vannacht was het 5 graden. Hoe was mijn dag? Ondanks wegwerkzaamheden (hobbel de hobbel over zandpaden), een klim die een kopie was van gisteren en forse tegenwind (viento fuerte stond op het bord), schoot het al beter op dan gisteren. Wij uit het vlakke Nederland zijn zo gewend om afstanden in kilometers uit te drukken en dan lijkt 107 misschien niet zoveel. Maar het was een resultaat van 9 uur bikkelen met relatief weinig pauze...

De omgeving dan? Die was wederom prachtig! Al moet ik bekennen dat de balans tussen genieten en afzien nog niet naar wens is. Combinatie zware omstandigheden en matige benen nopen vaak tot "verstand op nul en blik op oneindig". Wie trouwens denkt dat de Atacama woestijn een grote vlakke bak zand is, heeft slechts deels gelijk. Die vlakte ligt op zo'n 1200m en bestaat uit grof zand en stenen. Maar...daartussen zijn in de tijd dat er nog wel water was diepe kloven uitgesleten waarin zelfs af en toe wat struikjes groeien. Boven groeit er niets! Die kloven maken het parcours zwaar, maar ook weer afwisselend en mooi. De kleuren van de ondergrond gaan van zalm-rose naar geel, oranje, grijs en zwart, denk niet dat de foto's in de buurt komen van de ware schoonheid... Zo, naar bed en kijken of ik morhen de resterende 135 km naar Iquique kan overbruggen...

26 augustus: 132 km

Gehaald! Ben nu in Iquique, een surfers paradise aan de stille oceaan. Dag 3 van etappe 1 was er een van de lange rechte stukken, de langste was 40 km! En vals plat is hier uitgevonden... Ik probeerde steeds te ontdekken of de weg aan de horizon omlaag leek te lopen of dat dat zo leek omdat de aande een bol is...ben er nooit achter gekomen.

Eerste 70 km ging lekkker, zonnetje erbij, stoppen voor heerlijke pollo met rijst en ´woestijnbrood´ (brood van 3 dagen oud dat zelfs met thee of olijf olie niet weg te spoelen is), mooi om me heen kijken, 25 km p.u. Maar, natuurlijk kon dit niet blijven tot Iquique. Om een bocht ineens windkracht 7 tegen, snelheid terug naar 13 km p.u. Wel gaaf, ben gestopt in spookstadje Humberstone, waar in de jaren ´40 5000 mensen woorden, een hotel, theater, ziekenhuis, vanalles was en dat nu al 60 jaar leeg staat. Reden, nitraat (om buiskruit te maken) werdt tot die tijd alleen hier in Chili gevonden (heeft extreme droogte nodig) en met alle oorlogen, was dat goud waard! Toen heeft een Chemicus dat verpest door het kunstmatig te gaan maken, weg business, stadje leeg. Maar omdat hout in de woestijn niet vergaat, was alles nog net zoals in de jaren ´40, onwaarschijnlijke ervaring om doorheen te lopen. Je kon alle gebouwen gewoon in en kreeg er een echt Wild West gevoel!

De laatste 20 km beloond met een afdaling van het woestijn plateau naar zeeniveau en in Iquique een echt backpackershostel gevonden waar ik lekker een 2p kamer met douche voor mezelf heb genomen, had ik wel verdiend dacht ik zo...

27 augustus: 0 km

Vandaag en morgen rustdagen, de was doen, inslaan voor de volgende 6 dagen woestijn en vooral relaxen, is tenslotte vakantie!

Foto´s uploaden lijkt behekst hier, komt hopelijk nog, blijf kijken...